ترنم باران

نخست: هنگامیکه به پستی تن می داد تا بلندی یابد.

 دوم : آنگاه که در برابر از پاافتادگان ، میپرید.

 سوم : آنگاه که میان آسانی و دشوار مختار شد و آسان را برگزید.

 چهارم: آنکه گناهی مرتکب شد و با یادآوری اینکه دیگران نیز همچون او دست به گناه میزنند ، خود را دلداری داد.

 پنجم: آنگاه که از ناچاری ، تحمیل شده‌ای را پذیرفت و شکیبایی‌اش را ناشی از توانایی دانست.

 ششم: آنگاه که زشتی چهره‌ای را نکوهش کرد ، حال آن که یکی از نقاب‌های خودش بود.

 هفتم:  آنگاه که آوای ثنا سرداد و آن را فضیلت پنداشت.

جبران خلیل جبران